[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Ale nawet to nie powstrzymało rozwoju ruchu oporu. Na ziemiach wschodnich, tak jak w całej Polsce, powstawała ona
spontanicznie, szczególnie w miastach, gdzie Polacy stanowili większość narodowościową, nawet jeśli otaczające miasto
wsie były białoruskie czy ukraińskie. Najważniejszymi centrami były Lwów i Wilno. Mimo że warunki były tu łatwiejsze
niż w Rzeszy, ruch partyzancki nie mógł rozwinąć się tak bardzo, jak w Generalnej Guberni. Sytuacja uległa nieznacznej
poprawie po wybuchu wojny sowiecko-niemieckiej 21 czerwca 1941 i przejęciu tych terenów przez Niemców. Chociaż
linia demarkacyjna przebiegająca między Generalną Gubernią i byłymi ziemiami zajętymi przez Sowietów pozostała, co
utrudniało poruszanie się na tym terenie, ruch oporu na ziemiach wschodnich upodobnił się do Podziemia działającego w
Generalnej Guberni, choćby ze względu na to, że chodziło o tego samego okupanta, stosującego te same metody na obu
terytoriach.
Generalna gubernia
Dekret Hitlera z 12 pazdziernika 1939 roku uprawomocniał powstanie tak zwanej Generalnej Guberni, liczącej 12
milionów ludności. Tworzyło ją województwo lubelskie, część lwowskiego oraz większość warszawskiego, krakowskiego
i kieleckiego. Początkowo Generalna Gubernia była przeznaczona dla Polaków. Mieli się oni stać narodem niewolników,
zródłem siły roboczej, przeznaczeni do wyniszczenia w pózniejszej fazie realizacji planu Hitlera (Generalny Plan
Wschodni), albo przez liczną kolonizacje niemiecką, bądz przez podjęte środki zmierzające do zniszczenia biologicznego
(np. rozdzielanie małżeństw, głód, nadmierną pracę), lub ostatecznie - zakładając oczywiście zwycięstwo nad Związkiem
Sowieckim - przez deportację wszystkich Polaków, którym udało się przeżyć, na Syberię. Według tego planu, tylko los
%7łydów miał być gorszy od losu Polaków. Mieli oni być zamykani w gettach na terenie Generalnej Guberni i zabijani w
obozach koncentracyjnych już w pierwszej fazie planu.
Na terenach zajętych przez obu okupantów pierwszy atak skierowany był przeciw inteligencji, tak zwanej klasie wiodącej,
przeznaczonej do unicestwienia. Indywidualne aresztowania przeprowadzano na skalę masową. Aresztowani byli
przywódcy polityczni i społeczni, deputowani i senatorowie, profesorowie i uczeni, sędziowie, adwokaci, lekarze,
przemysłowcy, urzędnicy rządowi, oficerowie rezerwy. W Warszawie najpierw trafiali oni na Pawiak, a pózniej byli
wywożeni do obozów koncentracyjnych w Niemczech. Gdy 14 czerwca 1940 powstał obóz w Oświęcimiu, tu przywożono
większość więzniów. Operacja wymierzona przeciw inteligencji rozpoczęła się 6 listopada 1939 roku aresztowaniem 115
profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wywieziono ich do obozu Sachsenhausen, gdzie wielu z nich zginęło. Pierwsze
masowe egzekucje miały miejsce w podwarszawskim Wawrze 27 grudnia 1939. Tego dnia 107 ludzi wywleczono nocą z
domów i rozstrzelano w odwecie za zranienie przez polskich przestępców dwóch niemieckich żołnierzy . Poczynając od
20 czerwca 1940 roku przeprowadzano masowe egzekucje w Palmirach. Pierwsza łapanka uliczna miała miejsce w
Warszawie 8 maja 1940. Tego dnia złapano i wywieziono do obozów w Rzeszy ponad tysiąc osób, z których wielu nigdy
nie powróciło. Podobne łapanki odbywały się również w innych miastach Generalnej Guberni. 25 listopada 1940 roku
zamknęła się brama getta żydowskiego odcinając od świata 500 000 %7łydów skazanych w ten sposób na śmierć głodową,
lub - jeśli udało im się przeżyć - śmierć w obozach koncentracyjnych w Treblince, w Chełmie, w Oświęcimiu oraz w wielu
innych miejscach. Postępujące po sobie fale terroru zmierzały do stopniowego wyniszczenia ludności miejskiej,
szczególnie inteligencji, oraz starały się wytworzyć wśród społeczeństwa polskiego poczucie bezradności i absolutne
podporządkowanie się woli okupanta.
Szczytowym punktem terroru - obok bezprecedensowego w historii świata ludobójstwa dokonanego na 6 milionach
%7łydów, zarówno polskich, jak i przywiezionych tu z innych krajów - były masowe egzekucje uliczne, dokonywane w
dużych i małych miastach, a także we wsiach Generalnej Guberni. Rzezie te miały na celu wprowadzenie w życie dekretu
gubernatora Hansa Franka z dnia 2 pazdziernika 1943 roku, aby zwalczać wszelkie próby powstrzymywania Niemców
przed tworzeniem Generalnej Guberni. Dekret ten przewidywał karę śmierci za najdrobniejsze przekroczenie ustalonych
[ Pobierz całość w formacie PDF ]