[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Oczywiście byli i tacy, którzy brzydzili się zabijaniem, ale inni to lubili.
Na przykład Richard.
Tak, Richard lubił zabijać przyznała panna Bennett, odwracając się tyłem. Ty
także lubisz, prawda?
Już poza zasięgiem jej wzroku Jan wyjął z kieszeni scyzoryk i zaczął nacinać strzelbę.
Zabijanie jest takie podniecające! zauważył z lekko nadąsaną miną.
Panna Bennett spojrzała mu prosto w twarz.
Nie chciałeś, żeby Richard cię odesłał, prawda? spytała cicho.
Powiedział, że to zrobi. Był potworem!
Obeszła biurko i stanęła za krzesłem.
A ty kiedyś obiecałeś, że go zabijesz, jeśli zechce cię odesłać.
Naprawdę? rzucił nonszalancko Jan.
Ale go nie zabiłeś? pytanie zabrzmiało trochę jak stwierdzenie faktu.
O nie odparł bez przekonania Jan.
Stchórzyłeś, co?
Jak to? spytał niepewnie, ale w jego oczach błysnęła chytrość.
Tak właśnie myślę. Bo powiedziałeś, że go zabijesz, a potem zrezygnowałeś.
Zerknęła w stronę drzwi. Gdyby to mnie ktoś groził, zabiłabym go bez zmrużenia oka.
A kto mówi, że zrobił to kto inny? Może jednak nie stchórzyłem.
O nie, to wykluczone. Jesteś tylko chłopcem, nie ośmieliłbyś się!
Jan skoczył na równe nogi i odwrócił się do niej tyłem.
Ja? Ja bym się nie ośmielił? krzyknął piskliwie. Tak sądzisz?
Oczywiście. Wydawało się, że rozmyślnie go drażni. Nie mógłbyś zastrzelić
Richarda. Do tego trzeba dorosłości i odwagi.
Nie wiesz wszystkiego, Benny rzekł z urazą w głosie. Nie, staruszko, wcale nie
wiesz.
I czegóż to ja nie wiem? %7łartujesz, czy co?
Korzystając z okazji, uchyliła drzwi. Jan stał przy wyjściu na taras, oblany blaskiem
zachodzącego słońca.
Tak, tak, żartuję! wrzasnął na całe gardło. Zmiać mi się chce, bo jestem znacznie
sprytniejszy niż ty!
Panna Bennett wzdrygnęła się mimo woli i przywarła do framugi drzwi. Jan zrobił krok w
jej stronÄ™.
Wiem coś, czego ty nie wiesz oznajmił już nieco spokojniej.
Co to takiego? spytała, siląc się na obojętność. Jan uśmiechnął się tajemniczo.
Nie powiesz mi? mówiła przymilnie, podsuwając się bliżej. Nie powierzysz mi
swego sekretu?
Nikomu nie ufam.
Panna Bennett nadała swemu głosowi nutkę zdziwienia.
Ciekawe& Kto wie, czy nie jesteÅ› wielkim spryciarzem.
Widzisz? Zaczynasz w to wierzyć ucieszył się Jan. Jeszcze zobaczysz, co
potrafiÄ™.
Patrzyła na niego spod oka.
Pewnie jest dużo rzeczy, których o tobie nie wiem.
Och, jest ich mnóstwo! Ja także wiem różne rzeczy o innych, ale nie zawsze o tym
mówię. Czasem wstaję w nocy i chodzę ukradkiem po domu. Dużo widzę, chociaż się tym nie
chwalÄ™.
Panna Bennett przybrała minę konspiratora.
Teraz także masz taki wielki sekret?
Jan przełożył nogę przez taboret i usiadł na nim okrakiem.
Mam! Bardzo wielki! pisnął z zachwytem. Przestraszyłabyś się, gdybym ci
powiedział.
I zaśmiał się niemal histerycznie.
Naprawdę? I to ciebie miałabym się przestraszyć? Usadowiła się tuż przed nim i
patrzyła mu z napięciem w oczy.
Wyraz zachwytu zniknął, a głos chłopca zabrzmiał nadzwyczaj poważnie.
Tak, i to bardzo.
Nie odrywała od niego oczu.
Nie wiedziałam, jaki naprawdę jesteś przyznała. Dopiero zaczynam to rozumieć.
Tymczasem w oczach chłopca pojawiły się złe błyski.
Nikt mnie nie zna! wykrzykiwał dziko. Nikt nie wie, co robię! Stary głupek
siedział tam sobie i strzelał do tych kretyńskich ptaków! Nawet nie pomyślał, że to jego ktoś
zastrzeli! I dodał z naciskiem: Prawda?
Prawda. I na tym polegał jego błąd.
Jan wstał.
Tak, Richard popełnił błąd. Sądził, że może mnie odesłać? No więc mu pokazałem.
Pokazałeś? Jak mu pokazałeś?
Jan rzucił jej przebiegłe spojrzenie. Milczał przez chwilę, ale w końcu burknął:
Nie powiem.
Ależ powiedz, Janie, proszę!
Nie! Wdrapał się na fotel i oparł strzelbę o policzek. Nikomu nie powiem!
Może i masz rację poddała się panna Bennett. Chyba odgadłam, co zrobiłeś, ale
zamilczę. To będzie po prostu twój sekret, dobrze?
Tak, to mój sekret. Wstał i zaczął nerwowo chodzić po pokoju. Nikt mnie nie
zna! Jestem niebezpieczny! Niech lepiej uważają! Każdy niech uważa!
Panna Bennett patrzyła na niego ze smutkiem.
Richard nie wiedział, jaki jesteś grozny. Musiał być zaskoczony.
Jan zawrócił do fotela i przyglądał mu się pilnie.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]