[ Pobierz całość w formacie PDF ]
zmilitaryzowanej strukturze, składającej się z zawodowych rewolucjonistów. Zjazd odbył się w 1903
w Brukseli, a potem Londynie. Zajęto się najważniejszym problemem: programem i statutem partii.
Przyjęto program o rewolucji socjalistycznej i dyktaturze proletariatu, co oznaczało znaczny
przełom. Uwzględniono program minimum : obalenie samowładztwa i przekształcenie Rosji w
republikę demokratyczną, równouprawnienie wszystkich narodowości, wprowadzenie 8-
godzinnego dania pracy i likwidacja przeżytków dawnego systemu na wsi. Zaznaczono również, że
SDPRR nie odmówi poparcia innym formom ruchu rewolucyjnego i opozycyjnego, jeśli ruch będzie
skierowany przeciw panujÄ…cemu w Rosji ustrojowi.
Ostrą dyskusję między Leninem a Martowem wywołało sformułowanie pierwszego punktu statutu.
Zwolenników Lenina, którzy zyskali akceptację większości swych mniej istotnych postulatów i
wygrali wybory nazywano odtąd bolszewikami, a jego przeciwników mienszewikami. Różnice
między bolszewikami a mienszewikami na początku nie były istotne, ale z czasem miały się
pogłębić. Niedługo po zjezdzie nastąpiła zmiana w redakcji Iskry . Lenin ustąpił ze stanowiska, jego
miejsce zajął Plechanow, a czasopismo stało się mienszewickim.
Partia Socjalistów Rewolucjonistów
Nie wygasły całkowicie idee narodowickie ani pamięć po bohaterach Woli Ludu, dlatego ciągle
powstawały organizacje i koła pragnące szerzyć myśl narodowicką. Grupy te tworzono również za
granicą. Przyjmowały one z reguły nazwę socjal-rewolucyjnych. Organizacje te początkowo były
słabe, ale podjęto próby zjednoczenia. Proces ten zakończył się w 1901 i od tego czasu mówi się o
PSR Partii Socjalistów Rewolucjonistów, i o eserowcach jej członkach. Program PSR przewidywał
prowadzenie walki rewolucyjnej w celu obalenia absolutyzmu w Rosji i przekształcenia w republikę
demokratyczną, na zasadzie federacyjnej. Ważną rolę w programie odgrywała kwestia agrarna
program przewidywał uspołecznienie wielkiej własności ziemskiej i utrzymanie wspólnot gminnych.
Jednym ze środków bezpośredniego działania miały być akty terrorystyczne.
Działacze Partii: Jekaterina Breszko-Breszowska, Michaił Gotz, Osip Minor, Wiktor Czernow (m.in.),
organem partii była Rewolucjonnaja Rossija wychodząca za granicą w 1901-1905.
W 1901 w ramach PSR powstaje oddzielna organizacja bojowa. Na jej czele stoi Grigorij Gerszuni.
Dziełem organizacji było udany zamach na ministra spraw wewnętrznych Dimitrija Sipiagnina w
1902 oraz zabójstwo wicegubernatora Ufy, Nikołaja Bogdanowicza. Gerszuni zostaje aresztowany w
1903 i skazany na katorgÄ™, organizacjÄ™ przejmuje Jewno Szef, jeden z najbardziej nikczemnych
prowokatorów w dziejach ruchu rewolucyjnego.
POLITYKA ZAGRANICZNA W DRUGIEJ POAOWIE XIX WIEKU rozdział XVII
Zmiana postanowień traktatu paryskiego
Porażka w wojnie krymskiej nie pozwalała na prowadzenie aktywnej polityki zagranicznej w
odniesieniu do zagadnień czarnomorskich i bałkańskich, Rosja musiała poddać się warunkom
traktatu paryskiego i tylko zniesienie postanowień z 1856 r. mogło wyprowadzić politykę rosyjską
na pożądane tory. Nowa wojna nie wchodziła w grę, a Rosja była wyraznie izolowana po zawarciu
pokoju, jedynym wyjściem było zdobycie nowych sojuszników. Taki kierunek obrał nowy minister
spraw zagranicznych Aleksander Gorczakow.
Górczaków postanowił wykorzystać rozbieżności pomiędzy dwoma dotychczasowymi sojusznikami
Anglią i Francją. Na horyzoncie politycznym Europy zarysowała się woja francusko - austriacka
Napoleon III chciał ją wywołać. Na wypadek takiej wolny sojusz Francji z Rosją , a przynajmniej jej
neutralność nabrały nowego znaczenia. Doszło do spotkania Napoleona z Aleksandrem w
Stuttgarcie w 1857 gdzie prowadzili rozmowy o swoim przychylnym stanowisku w sprawie
połączenia księstw naddunajskich w jedno państwo rumuńskie. Poróżniła ich sprawa polska, ale nie
na tyle by nie kontynuować rozmów, które trwały 2 lata i zakończyły się tajnym układem w 1859, na
mocy którego Francja przyrzekła poparcie dla Rosji w sprawie zniesienia klauzuli w sprawie
neutralności Morza Czarnego, Rosja zaś neutralność w konflikcie zbrojnym Francji z Austrią. Sojusz
[ Pobierz całość w formacie PDF ]