[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Ale nawet to nie powstrzymało rozwoju ruchu oporu. Na ziemiach wschodnich, tak jak w całej Polsce, powstawała ona
spontanicznie, szczególnie w miastach, gdzie Polacy stanowili większość narodowościową, nawet jeśli otaczające miasto
wsie były białoruskie czy ukraińskie. Najważniejszymi centrami były Lwów i Wilno. Mimo że warunki były tu łatwiejsze
niż w Rzeszy, ruch partyzancki nie mógł rozwinąć się tak bardzo, jak w Generalnej Guberni. Sytuacja uległa nieznacznej
poprawie po wybuchu wojny sowiecko-niemieckiej 21 czerwca 1941 i przejęciu tych terenów przez Niemców. Chociaż
linia demarkacyjna przebiegająca między Generalną Gubernią i byłymi ziemiami zajętymi przez Sowietów pozostała, co
utrudniało poruszanie się na tym terenie, ruch oporu na ziemiach wschodnich upodobnił się do Podziemia działającego w
Generalnej Guberni, choćby ze względu na to, że chodziło o tego samego okupanta, stosującego te same metody na obu
terytoriach.
Generalna gubernia
Dekret Hitlera z 12 pazdziernika 1939 roku uprawomocniał powstanie tak zwanej Generalnej Guberni, liczącej 12
milionów ludności. Tworzyło ją województwo lubelskie, część lwowskiego oraz większość warszawskiego, krakowskiego
i kieleckiego. Początkowo Generalna Gubernia była przeznaczona dla Polaków. Mieli się oni stać narodem niewolników,
zródłem siły roboczej, przeznaczeni do wyniszczenia w pózniejszej fazie realizacji planu Hitlera (Generalny Plan
Wschodni), albo przez liczną kolonizacje niemiecką, bądz przez podjęte środki zmierzające do zniszczenia biologicznego
(np. rozdzielanie małżeństw, głód, nadmierną pracę), lub ostatecznie - zakładając oczywiście zwycięstwo nad Związkiem
Sowieckim - przez deportację wszystkich Polaków, którym udało się przeżyć, na Syberię. Według tego planu, tylko los
%7łydów miał być gorszy od losu Polaków. Mieli oni być zamykani w gettach na terenie Generalnej Guberni i zabijani w
obozach koncentracyjnych już w pierwszej fazie planu.
Na terenach zajętych przez obu okupantów pierwszy atak skierowany był przeciw inteligencji, tak zwanej klasie wiodącej,
przeznaczonej do unicestwienia. Indywidualne aresztowania przeprowadzano na skalÄ™ masowÄ…. Aresztowani byli
przywódcy polityczni i społeczni, deputowani i senatorowie, profesorowie i uczeni, sędziowie, adwokaci, lekarze,
przemysłowcy, urzędnicy rządowi, oficerowie rezerwy. W Warszawie najpierw trafiali oni na Pawiak, a pózniej byli
wywożeni do obozów koncentracyjnych w Niemczech. Gdy 14 czerwca 1940 powstał obóz w Oświęcimiu, tu przywożono
większość więzniów. Operacja wymierzona przeciw inteligencji rozpoczęła się 6 listopada 1939 roku aresztowaniem 115
profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wywieziono ich do obozu Sachsenhausen, gdzie wielu z nich zginęło. Pierwsze
masowe egzekucje miały miejsce w podwarszawskim Wawrze 27 grudnia 1939. Tego dnia 107 ludzi wywleczono nocą z
domów i rozstrzelano w odwecie za zranienie przez polskich przestępców dwóch niemieckich żołnierzy . Poczynając od
20 czerwca 1940 roku przeprowadzano masowe egzekucje w Palmirach. Pierwsza łapanka uliczna miała miejsce w
Warszawie 8 maja 1940. Tego dnia złapano i wywieziono do obozów w Rzeszy ponad tysiąc osób, z których wielu nigdy
nie powróciło. Podobne łapanki odbywały się również w innych miastach Generalnej Guberni. 25 listopada 1940 roku
zamknęła się brama getta żydowskiego odcinając od świata 500 000 %7łydów skazanych w ten sposób na śmierć głodową,
lub - jeśli udało im się przeżyć - śmierć w obozach koncentracyjnych w Treblince, w Chełmie, w Oświęcimiu oraz w wielu
innych miejscach. Postępujące po sobie fale terroru zmierzały do stopniowego wyniszczenia ludności miejskiej,
szczególnie inteligencji, oraz starały się wytworzyć wśród społeczeństwa polskiego poczucie bezradności i absolutne
podporzÄ…dkowanie siÄ™ woli okupanta.
Szczytowym punktem terroru - obok bezprecedensowego w historii świata ludobójstwa dokonanego na 6 milionach
%7łydów, zarówno polskich, jak i przywiezionych tu z innych krajów - były masowe egzekucje uliczne, dokonywane w
dużych i małych miastach, a także we wsiach Generalnej Guberni. Rzezie te miały na celu wprowadzenie w życie dekretu
gubernatora Hansa Franka z dnia 2 pazdziernika 1943 roku, aby zwalczać wszelkie próby powstrzymywania Niemców
przed tworzeniem Generalnej Guberni. Dekret ten przewidywał karę śmierci za najdrobniejsze przekroczenie ustalonych
[ Pobierz całość w formacie PDF ]