[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ców, depczących otaczające Gorjhan błoto.
Nie traćmy czasu na oblężenie! Przyprowadzić czarnoksiężnika!
Przywleczono Drinij Barę. Spomiędzy fałd odzieży Terarn Gashtek wydobył
małego czarnego kota i przyłożył mu ostrze do gardła.
Wypowiedz zaklęcie, czarowniku, które szybko zburzy mury.
Czarnoksiężnik rzucił mu gniewne spojrzenie, szukając oczyma Elryka, lecz
albinos odwrócił wzrok i odjechał z koniem kawałek dalej.
Drinij Bara wydobył z wiszącej u pasa sakiewki garść proszku ł rzucił ją w po-
wietrze. Proszek zamienił się w gaz, by następnie stać się migoczącą kulą ognia,
a w końcu twarzą; przerażającą, nieludzką twarzą uformowaną z płomieni.
Dag-Gaddenie, Niszczycielu zaintonował Drinij Bara wiąże cię sta-
rożytny układ, czy będziesz mnie słuchał?
Muszę słuchać, więc będę posłuszny. Co rozkażesz?
Rozkazuję, byś zdruzgotał mury miasta i pozostawił mieszkających w ich
obrębie ludzi nagich niczym kraby pozbawione pancerzy.
Niszczenie sprawia mi przyjemność, więc będę niszczył. Migocząca
twarz wyblakła, zmieniła kształt i z wyciem poleciała w górę, zostawiając za sobą
dymiący ślad. Wisząc nad miastem wyglądała niczym przesłaniający niebo balda-
chim z ognistych kwiatów.
Nagle chmura opadła na Gorjhan, a tam gdzie dotknęła murów, te dygotały
i kruszyły się z hukiem, znikając w mgnieniu oka.
Elryk zadrżał; gdyby Dag-Gadden przybył do Karlaak, taki sam los spotkałby
rodzinne miasto Zarozinii.
Barbarzyńscy wojownicy tryumfalnie wdarli się do bezbronnego miasta.
Nie chcąc brać udziału w masakrze, Elryk i Moonglum nie mogli też nic zro-
bić, by pomóc szlachtowanym mieszkańcom Gorjhan. Na widok rozszalałych żoł-
nierzy bezmyślnie przelewających krew przyjaciele doznali szoku. Postanowili
schronić się w niewielkim domku, który zdawał się jak dotąd nie tknięty przez
94
plądrujących barbarzyńców. W środku znalezli trójkę przerażonych dzieci, kulą-
cych się wokół starszej dziewczynki, trzymającej w drobnych rączkach zardze-
wiały sztylet. Trzęsąc się ze strachu, mała obronnym gestem wyciągnęła przed
siebie nóż.
Nie marnuj naszego czasu, dziecko powiedział Elryk bo to może
kosztować was życie. Czy w tym domu jest poddasze?
Dziewczynka skinęła głową.
A więc schowajcie się tam szybko. Dopilnujemy, by nie stała wam się
krzywda.
Przyjaciele nie wychodzili z budynku, nie chcąc przyglądać się masakrze, któ-
rą urządzali w mieście wyjący barbarzyńcy. Z zewnątrz dochodziły ich odgłosy
rzezi; w powietrzu unosił się odór mięsa i świeżej krwi.
Nagle w drzwiach pojawił się barbarzyńca pokryty krwią, która na pewno nie
była jego własną, ciągnąc za włosy przerażoną kobietę. Kobieta nie opierała się
nawet, zbyt przerażona tym, czego była świadkiem.
Znajdz sobie jakieÅ› inne gniazdko, sokole warknÄ…Å‚ Elryk. Ten dom
jest już zajęty.
Mnie nie potrzeba będzie wiele miejsca odparł wojownik.
I wówczas napięte mięśnie albinosa zareagowały niemal odruchowo. Prawa
ręka wystrzeliła w stronę lewego biodra, długie palce zacisnęły się na czarnej rę-
kojeści Zwiastuna Burzy. Ostrze wyskoczyło z pochwy. Elryk postąpił krok do
przodu, a jego purpurowe oczy błyszczały nie skrywaną nienawiścią. Miecz wbił
siÄ™ w ciaÅ‚o barbarzyÅ„cy. Niepotrzebnie Melnibonéanin uderzyÅ‚ ponownie, przeci-
nając przeciwnika w połowie. Kobieta leżała bez ruchu, nie tracąc jednak przy-
tomności.
Elryk podniósł jej bezwładne ciało i delikatnie przekazał je Moonglumowi.
Zabierz ją na górę, do pozostałych powiedział szorstko.
Na zewnątrz rzez dobiegła końca. Barbarzyńcy, zajęci plądrowaniem miasta,
podłożyli ogień pod część budynków. Elryk wyszedł przed drzwi domu.
W ubogiej osadzie nie było wiele łupów, lecz wojownicy Zwiastuna Pożogi,
Å‚aknÄ…cy przemocy, dawali upust swej energii niszczÄ…c martwe przedmioty i pod-
palajÄ…c splÄ…drowane domostwa.
Albinos, trzymając miecz w opuszczonej ręce, patrzył na płonące miasto. Jego
twarz stała się maską tańczących świateł i cieni, rzucanych przez długie jęzory
płomieni strzelające pod zamglone niebo.
Dookoła barbarzyńcy sprzeczali się o mizerną zdobycz; od czasu do czasu
krzyk kobiety wzbijał się ponad czyniony przez nich tumult i niknął pośród ordy-
narnych wrzasków i szczęku metalu.
Nagle poÅ›ród otaczajÄ…cego go zgieÅ‚ku Melnibonéanin rozróżniÅ‚ inne jeszcze
głosy. Oprócz hałasu towarzyszącego plądrowaniu jego uszu dobiegły teraz ję-
kliwe, błagalne tony. Spomiędzy dymów wyłoniła się grupa prowadzona przez
95
Terarna Gashteka.
Terarn Gashtek trzymał w ręce krwawy strzęp ludzkiego ciała; ludzką dłoń,
uciętą w nadgarstku. Za przywódcą kilku jego kapitanów prowadziło miedzy so-
bą rozebranego do naga starego człowieka. Krew tryskająca z okaleczonej ręki
pokrywała całe jego ciało.
Terarn Gashtek dostrzegł albinosa i zmarszczył brwi, po czym zawołał:
A teraz, białowłosy, zobaczysz, jakie dary składamy naszym Bogom.
O wiele lepsze od ziarna i kwaśnego mleka, którymi karmiła ich ta świnia. Gwa-
rantuję, że już za chwilę nasz staruszek odtańczy dla nich piękny taniec, prawda,
kapłanie?
Z gardła starego człowieka dobył się jęk, a błyszczące gorączką oczy spojrzały
na Elryka. Głos kapłana przybrał na sile i stał się piskliwym, oszalałym krzykiem,
w dziwny sposób odrażającym.
Ujadajcie, psy! zawołał. Ale Mirath i Taargano pomszczą ruinę swej
świątyni i okaleczenie kapłana! Przynieśliście ze sobą ogień i od ognia zginiecie!
Krwawiącym kikutem ręki starzec wskazał na Elryka. A ty, ty jesteś zdrajcą,
tak jak byłeś nim już tyle razy. Widzę to wypisane na twej twarzy. Chociaż teraz. . .
Jesteś. . . kapłan przerwał, by zaczerpnąć oddechu.
Elryk zwilżył wargi.
Jestem, kim jestem powiedział. Ty zaś jesteś jedynie starym człowie-
kiem, który wkrótce umrze. Twoi Bogowie nie mogą uczynić nam nic złego, nie
odczuwamy dla nich szacunku. Nie będę dłużej słuchał tej niedorzecznej paplani-
ny!
Na twarzy starego kapłana zajaśniała nagle świadomość niedawnych cierpień
i cierpień, które miały dopiero nadejść. Starzec umilkł, zdając się rozmyślać nad
swym losem.
Nie marnuj oddechu, potrzebny ci będzie, by krzyczeć powiedział Te-
rarn Gashtek do nic nie rozumiejącego człowieka.
I wówczas odezwał się Elryk:
Zabicie kapłana przyniesie pecha, Zwiastunie Pożogi!
Wydaje się, że masz słabe nerwy, mój przyjacielu. Nie obawiaj się, jeśli
złożymy go w ofierze naszym Bogom, będzie to nam mogło przynieść jedynie
szczęście.
Elryk odwrócił się. Gdy ponownie wchodził do domu, pośród nocy rozległ się
pełen bólu wrzask. Zmiech, który mu towarzyszył, nie należał do przyjemnych.
Pózniej, gdy płonące domy wciąż rozjaśniały ciemności, Elryk i Moonglum,
udając pijanych, posuwali się w stronę skraju obozu. Każdy z przyjaciół dzwi-
gał na ramionach ciężkie pakunki i obejmował ręką kobietę. Moonglum zostawił
bagaże i kobiety pod opieką albinosa, a sam oddalił się, by wkrótce powrócić
[ Pobierz całość w formacie PDF ]